ยามเมื่ออาทิตย์อัสดง

เคยได้ยินมาว่ายามเมื่ออาทิตย์อัสดงหัวใจมักห่อเหี่ยว
ยามนี้อาทิตย์กำลังอัสดง
“เคยคิดถึงเราบ้างไหม” เธอถาม
“ไม่เคย”
“จะทำอะไรสักอย่างเพื่อเราได้ไหม” เธอถามอีก
“ไม่”
ฟ้าตะวันตกอาทิตย์อัสดงลงไปทุกที ๆ แล้ว หัวใจคนก็ราวกับห่อเหี่ยวไปทุกที ๆ เช่นกัน
“ถ้าเราจากไป จะร้องไห้ไหม”
“...”
ช้าไปนิดแต่คำตอบที่เธอได้ยินยังคงเป็นคำเดิม
“ไม่”
“ชีวิตเรากับชีวิตตัวเองเลือกอะไร”
“ชีวิตตัวเอง”
ประโยคนี้ราวกับได้โยกตัวเธออย่างแรงรุนแรง จนน้ำเสียงที่กล่าวไปสั่นเครืออย่างยิ่ง
“เคยชอบเราบ้างไหม”
“ไม่”
ยากจะบอกได้ ว่าคำว่า “ไม่” หลุดจากปากก่อน หรือน้ำตาของเธอไหลออกมาก่อน ทว่าเมื่อน้ำตาไหลรินอีกเพียงไม่นานเขาก็พูดขึ้นว่า
“เหตุผลที่ไม่คิดถึง เพราะคิดถึงอยู่ตลอดเวลา เหตุที่ไม่สามารถทำอะไรให้สักอย่างได้ เพราะต้องการทำทุกสิ่งทุกอย่าง เหตุผลที่ไม่ร้องไห้เมื่อจากกันไป เพราะไม่ทันที่น้ำตาจะไหลอาจบางทีหัวใจคงหยุดเต้นเสียก่อน เหตุผลที่เลือกชีวิตตัวเอง ก็เพราะเราคือชีวิตเดียวกัน...และเหตุผลที่ไม่ได้ชอบ”
ฟ้าตะวันตกอาทิตย์อัสดงไปแล้ว อัสดงไปพร้อมกับหัวใจที่ห่อเหี่ยว กระทั่งหัวใจที่ห่อเหี่ยวอัสดงลงไปเพราะเธอได้ยินคำว่า
“เพราะผมรักคุณ”
(จาก Forward mail ฉบับหนึ่ง)